Norkirken Nordhordland

Pris HERREN, for han er god, evig varer hans miskunn. (Salme 136,1)

Det er mai, med vår og fint ver. Lyse og lange dagar. Fuglesong og nytt liv i naturen. Og vi feirer 200 års grunnlovsdag! Takk for landet vårt. Takk for fridom og demokrati. Pris Herren, for han er god!

I samband med 17. mai, vil vi invitere til felles LOVSANGSKVELD, for alle grupper og forsamlingar, som ønskjer å prise og takke Herren for landet vårt, og for hans godheit og miskunn mot oss. Dette skjer torsdag 15. mai kl. 19:30, på Frekhaug bedehus. Få med deg mange venner hit denne kvelden, så lar vi det bli vår felles lovsangsfeiring og hyllest til Herren. Arve Reigstad med team leier kvelden. Velkommen!

”Gårsdagen er forbi. Morgendagen har ingen sett. Men i dag hjelper Herren.” (Visdomsord)

Kanskje tenkjer du at orda ovanfor er henta frå Bibelen? Akkurat som ein nyfrelst vitna om på eit møte. Han siterte refrenget på Prøysen sin song ”Du skal få en dag i mårrå…,” før han så la ut for forsamlinga: ”Eg veit ikkje om dette står i Det gamle eller Det nye testamentet, men eg er i alle fall sikker på at det var Paulus som sa det.”

Lat alltid orda dykkar vera venlege, men godt salta, så de veit korleis de skal svara kvar einskild. (Kol. 4, 6)

”De er saltet på jorda,” sa Jesus ein gong han tala til disiplane sine.

Det er mykje vi kunne seia om salt,  men her vil eg nemna to ting som er viktig i vår tid, overført til det kristne livet.

For det første finst det mykje godt salt som er stabla bort i øskjer, skuffer og skåp. Det finst mykje salt lagra på saltbøsser. Men saltet får først sitt verknad når det blir spreidd og dryssa ut på dei områda det skulle utføra sin verknad. Å vera kristen betyr å skapa påverknad ute blant folk, i kvardagslivet; på jobben, i familien og i fritida. Kristenlivet må levast sterkt, ope og ute i samfunnet i kvardagen, og ikkje berre inne i den lukka kristne forsamlinga om søndagen.

Guds kjærleik er for alle. Den er tilgjengeleg for alle. Vårt kall som kristne er å dele Guds godheit med våre medmenneske. Det er ei forvaltaroppgåve. Vi er ikkje kalla til på vere Guds politi, og dømme over andre menneske sitt liv.

Men vi skal forkynne Guds ord reint og klart, og ikkje gøyme bort dei orda som talar til samvitet i menneskenaturen. Det som Bibelen kallar synd, skal vi kalle menneske til omvending frå.

Det er alltid Guds kjærleik som skulle vere drivkrafta når vi forkynner omvending frå synd, og ikkje vår indignerte og frustrerte menneskenatur. Det var dette som gjorde Jesus til ein meister i å nå inn til syndarar. Han møtte dei med grunnleggjande kjærleik, og kallet til omvending vart eit kall inn i Guds omsorg, til omforma liv og frigjerande tilgiving.

Vi er velsigna med vatn her på Vestlandet. Mykje vatn. Det er sjeldan snakk om å gå tom. Det kjem stadig påfyll ovanifrå. I mange land er tilføring av reint og friskt vatn ei stor sut. Denne suta har eg aldri kjent på kroppen. Kanskje skulle vi i større grad takka for vatnet, kjelda til liv?

Det er forskjell på stilleståande og rennande vatn. Hos oss her i vest står vatnet sjeldan stille. Det renn uavbrote. I Midtausten er det mest stilleståande vatn. Vatn frå brønnar. Slik var det og på Jesu tid. Ein gong kom Jesus i samtale med ei kvinne som kom til ein brønn for å henta stilleståande vatn. Ho misforstod. Levande vatn var synonymt med rennande vatn. Altså vatn frå ein bekk eller ei elv. Rennande vatn var betre enn stilleståande vatn. Men slikt vatn var det umulig å finna i byen Sykar.

Vi er ikkje til for oss sjølv. Vi er til for kvarandre. I vår tid er egoisme og individualisme eit trugsmål mot nestekjærleik og omsorgsfellesskap. Vi er til for kvarandre. Vi lever ikkje berre for oss sjølv. Lukka i livet er å få vera til hjelp for andre. Den største gleda du kan ha, det er å gjera andre glad. Det gir livet djupare meining og innhald.

Søndag 23. februar blir det Storsamling med bønnevandring i Meland Aktiv. Det blir en samling for både barn og voksne. Vi vil legge til rette for en familiedag, med felles storsamling, kirkekaffe med kaker, saft, kaffe og te, aktiviteter i hallen etter kirkekaffen, og vi avslutter samlingen med felles middag i foajeen.

Bønnevandring.

Tanken om at Gud vel seg ut einskilte menneske, fører to sentrale ord med seg, løfte og ansvar. I Gamle Testamentet finn vi mange forteljingar om at Gud vel seg ut einskildpersonar til særlege oppdrag og tenester. Og det vert knytt mange løfter til utveljinga. Men løfta er aldri avgrensa til berre å gjelde den som vert utvalt. Abraham var utvalt av Gud. Og det vart knyta løfter til utveljinga. Løfte om fruktbarheit. Løfte om land. Løfte om innflytelse og makt. Og løfte om velsigning. Og grensesprengjande, langt utover eigen familie, vener og landsmenn: ”I deg skal alle slekter på jorda velsignast.” (1. Mos. 12, 3) Velsigninga skulle delast, og Abraham fekk ansvar for dette.

Vi lever i ei tid der det menneskelege får stor plass. Det fysiske og det sjelelege blir dyrka. Kropp og kjensler står i sentrum for livsutfalding. Det handlar om å setja seg sjølv i sentrum for det gode liv. ”Først meg sjølv, og så meg sjølv, og så min neste, dersom det gagnar meg det beste.” Dette kan fort bli leveregel og livsmotto, sjølv om ein ikkje går rundt og mediterer på det og heng det på oppslagstavla over skrivebordet. ”Du må ikkje gå glipp av noko.” Slik lyder gjerne det indre mantra for det moderne menneske i vår vestlege kultur. Og vi blir lett smitta av det.